Ƙauna an haife ta ba ta gani. Ba ta taba ganin Iyayenta ba, ko kuma 'yan uwanta. Amma ta san fuskokinsu domin tana taɓawa.

Wata rana, Ƙauna ta je lambu. Ta na son ta shaƙi ƙanshin fure. Tana kuma son taɓa su.

Ƙauna tana sha'awar ta ga furanni ko da sau ɗaya ne. Ta faɗa a cikin ranta, "Furanni suna da kyau."

Kullum, Ƙauna takan je lambu. Ta gane duka hanyoyin lambun. Yau, ta ɗaga kanta ta kalli sama.

Ba shiri kawai sai ga tsawa da walƙiya.

"Bari in yi hanzari in koma gida," Ƙauna ta yi tunani.

Ruwan Sama ƴa fara zuba. Ƙauna ta faɗi a ƙasa, kanta ƴa bugu da dutse.

Da Ƙauna ta buɗe idanunta, ta kalli mutane sun kewaƴe ta. "Me ƴa faru?" ta tambaƴa.

Babanta ƴa ce. "Ƙin faɗi kin ɓuge kanki ne."

"Mun gode Allah kina lafiƴa," mamanta ta faɗa.

"Baba, Mama?" Ƙauna ta kuma kiran sunan 'yan uwanta. "Don Allah a samo mini fure."

Mamaki ƴa kama sauran 'yan uwanta.

Da 'ƴar uwan ta ta dawo da fure, Ƙauna ta riƙeshi a hankali. "Fure na da ban sha'awa," ta ce.

Ýan uwanta suka kalli juna.

"Ƙauna, ƴanzu kina iya ganin furen?"

Ƙauna ta yi murmushi, ta ce, "Dukan ku kuna da kyawun gani, kamar furen nan."