A zamanin da can, dabbobi basu da kafafun tafiya. Dukan su jan ciki suke yi.

Mutane kaɗai keda ƙafafu, waɗan da Madugu ya basu.

Wata rana, Madugu ya ƙudurci bai wa kowace dabba ƙafafu. Ya sanar da su.

Dabbobin suka ce, "Yana da kyau sosai mu samu Ƙafafu." Suka yi rawa da waƙa.

Dabbobin suka ce, "Jan ciki yana yi masu wahala." Suna jin ciwo.

Da ranar ta zo, Dabbobin suka je gidan Madugu. Dabbobin sun jeru reras.

Ko wace dabba an bata ƙafafuwa huɗu. Tsuntsaye an basu ƙafafuwa biyu..

Komai ya canza bayan sun samu ƙafafu. Wasu rawa don murna. Wasu sun faɗi.

Sun je sun nuna wa mutane. Dabbobin suka ce, "Ba za mu ƙara jan ciki ba."

Ƙadandoniya ce ta zo daga ƙarshe.

Madugu ya ba ƙadandoniya dukkan ƙafafun da suka rage.

Ƙadandoniya cikin farin ciki sai ta ce, "Zan fi kowa ce Dabba sauri."

Bayan ƙadandoniya ta tafi, Maciji yazo yana roƙon Madugu ya bashi ƙafafu.

Madugu ya ce, "Na bayar da su duka." Maciji ya ce, "Nayi nauyin barci!"

Madugu ya duba ko akwai sauran ƙafafun, amma bai samu ragowar ko ɗaya ba.

Madugu ya ce, "Ƙa yi haƙuri." Maciji ya koma gida ransa ɓace.