እናሓጎይ “ማንቲለን ሓርማዝን ቐደም ጎረቤትን ኣዕርኽትን እዮም ነይሮም” ኢላ ጀመረት።

ማንቲለ ቅንጥሻራ ብጣዕሚ ይፈቱ፣ ማሕረስ ግን ዘይፈቱ ሰነፍ እዩ ነይሩ።

ማንቲለ ቅንጥሻራ ስለዘይነበሮ፣ ካብ ሓርማዝ በናና ምስራቕ ጀሚሩ።

ሓርማዝ “ክረኽቦ እየ እቲ ሌባ” እናበለ ደሪፉ። ማንቲለ ድማ ፈሪሑ።

ህበይ እቲ ሕርሻ ምሕላው ጀሚራ ፤ ማንቲለ ግን ኣይሰረቐን።

ሓርማዝ ከፃሪ ናብ ሕርሸኡ ከይዱ። ማንቲለ ኣብ ቖፅሊ ዱባ ተሓቢኡ።

ሓርማዝ ኣብ ኩሉ ኣንፈት ደልዩ ፤ እቲ ሌባ ግን ክረኽቦ ኣይክኣለን።

ካሊእ ግዜ፣ ማንቲለ ኣብ ውሽጢ ዓብይ ዱባ ተሓብአ።

ሓርማዝ ነቲ ዓብይ ዱባ ምስ ርኣዮ ወሓጦ።

እቲ ዱባ ኣብ ውሽጢ ከብዲ ሓርማዝ ተገላበጠ።

ሓርማዝ ነቲ ዱባ እንትፍ ኢልዎ። ማንቲለ ድማ ጎይዩ ኣምለጠ።

እናሓጎይ “እዚ ናይቲ ነበረያነበረ መወዳእታ እዩ” በለትና።